Η βία ως πλαίσιο «κανονικότητας» που πρέπει να ξεκάνουμε!

Με την ευκαιρία της έναρξης μίας νέας σεζόν θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι στον τομέα της Ισότητας δεν ξεκινάμε καλά. Στους «πρόποδες» της 1ης Σεπτεμβρίου σταχυολογώντας, καταγράψαμε: νέες γυναικοκτονίες, καταγγελίες για βιασμούς, μία νέα αρνητική νομοθέτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Βουλή που αποτελούσε υπόσχεση/προσάρτημα του Υπουργού δικαιοσύνης, κ. Τσιάρα, στο λόμπι της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας (σ.σ.: όροι παράδοσης τέκνου σε γονέα με δικαίωμα επικοινωνίας), έναν ανασχηματισμό κυβέρνησης που περιείχε μόλις μία γυναίκα ανάμεσα σε 8-9 άντρες …και το χειρότερο: ο νέος υπουργός υγείας, εκτός από διαχρονικός ακροδεξιός, ως τέτοιος είναι και διαπρύσιος σεξιστής.

ΓΝΩΜΗ | Κ. Δραγάτης
isotita.eu

Πολλές φίλες που βρίσκονται στο κίνημα και αρκετοί φίλοι έχουν την εντύπωση ότι αυτά τα φαινόμενα εντείνονται τα τελευταία χρόνια εξαιτίας μίας δύσκολης συγκυρίας: ατυχής οικονομική κατάσταση, πρόσωπα με αρνητική στάση σε θέσεις εξουσίας, χαμηλό επίπεδο ποιότητας μόρφωσης και μία κακή κυβέρνηση. Δηλαδή, σχηματίζεται μία εντύπωση «μεγάλης ατυχίας» στην οποία οφείλονται τα βάσανα μας. Πολλοί/-ες λένε ότι αν είχαμε διαχειριστεί λίγο καλύτερα τα πράγματα, αν είχαμε το τάδε πρόσωπο στην θέση του δείνα προσώπου στην εξουσία, μία άλλη κυβέρνηση …οι ζωές μας θα ήταν τελείως αλλιώς. 

Ασφαλώς, δεν είναι σωστό να πούμε ότι δεν υπάρχει διαφορά για τα πολιτικά και τα δημόσια: με μία διαφορετικού τύπου διαχείριση, με πρόσωπα σε θέση ευθύνης με μεγαλύτερες δυνατότητες ή με καλύτερη μέση παιδεία.
Αυτό που όμως πρέπει να αποσαφηνίσουμε τελικά μέσα μας είναι το εξής: γίνεται να έχουμε κρίσιμες διαφορές στην ποιότητα παραγωγής πολιτικής  προς το συμφέρον μας, αν θα συνεχίσουμε να ζούμε με τους ίδιους όρους συνολικού οικονομικό-πολιτικού συστήματος;

Με λίγα λόγια, αν αποδεχόμαστε την κατασκευασμένη συνθήκη ότι η χώρα μας είναι ένα δεσμευμένο οικονομικά και πολιτικά υβρίδιο (μη) κράτους, με κυρίαρχες υπέρ των ολίγων ανισότητες, είναι δυνατόν π.χ. όταν αλλάζει ο ανθυπομέτριος, εμφανώς ελλιπών γνώσεων, υπουργός υγείας, να τοποθετηθεί ένας/μία καλύτερος/-η στο επίπεδο των χαρακτηριστικών ποιότητας;

Η δική μας απάντηση είναι κατηγορηματική και είναι «όχι». Καθώς η κρίση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο για τα συμφέροντα εκείνων που τη διαχειρίζονται, χρειάζεται ένας χειρότερος, πιο αδίστακτος, περισσότερο «διψασμένος» για ισχύ και αναγνώριση, που θα κάνει ευκολότερη τη «δουλειά» για εκείνους που επωφελούνται από την κατάσταση. Αν είναι και εκτεθειμένος, ασυνεπής, καταχραστής ή φασίστας, ακόμη καλύτερα, διότι θα είναι πάντα ελεγχόμενος.

Και για να είμαστε και δίκαιοι επί συγκεκριμένου παραδείγματος: δεν έχουμε αυτήν την άποψη μόνο για έναν υπουργό ή υφυπουργό ή γενικό γραμματέα ή δ/ντη που ορίζεται. Θεωρούμε ότι οι πολυάριθμες, διαχρονικές ακροδεξιές εκδηλώσεις του κ. Πλεύρη, δεν τον κάνουν χειρότερο από τον σοβαροφανή κ. Τσιάρα ή τον κ. Θεοδωρικάκο.

Αυτό που όμως πρέπει να αποσαφηνίσουμε τελικά μέσα μας είναι το εξής: γίνεται να έχουμε κρίσιμες διαφορές στην ποιότητα παραγωγής πολιτικής  προς το συμφέρον μας, αν θα συνεχίσουμε να ζούμε με τους ίδιους όρους συνολικού οικονομικό-πολιτικού συστήματος;

Συνεπώς, για πρακτικούς λόγους εμείς έχουμε μπροστά μας να αντιπαλέψουμε ό,τι βλέπουμε, αλλά πρέπει να λειτουργούμε συγχρόνως με επίγνωση ότι οι ενέργειες μας οφείλουμε να συμβάλλουν στην αλλαγή του συνολικού συστήματος και των στρεβλών «παραδοχών» λειτουργίας του. Κρίσιμο στοιχείο γι’ αυτόν τον στόχο είναι η δικτύωση σε μέτωπο, με αλληλεγγύη και αλληλουποστήριξη με άλλους τομείς κινημάτων. Για παράδειγμα: κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί μέλος του κινήματος για την Ισότητα/ενάντια στην έμφυλη βία να μην υποστηρίζει και συμμετέχει στους αγώνες εκείνων των συμπολιτών/-τιδων που αντιπαρατίθενται στις προσπάθειες «βιασμού» του φυσικού ή αστικού περιβάλλοντος. 

Κατά τη γνώμη μας ή βία αναπαράγεται ως εργαλείο ενός συστήματος εξουσίας ολιστικά, γιατί έτσι το βολεύει καλύτερα. Έτσι, μοχλεύει τα κέρδη του, τα πολλαπλασιάζει για τα κέρδη της παγκόσμιας ολιγαρχίας την οποία υπηρετεί. Δημιουργεί ένα πολιτισμικό πλαίσιο βίας και όχι μία μεμονωμένη πράξη βίας για να κερδίσει έναν συγκεκριμένο στόχο. Επιδιώκει την βία ως συνολική «κανονικότητα»:

– βίαιη κυβέρνηση (οικονομικά μέτρα εναντίον των πολλών), 
– βίαιος υπουργός, βίαιες αποφάσεις (απολύσεις, εργασιακή αναστολή, «εκκένωση» πανεπιστημίων, καταστολή κλπ),
– βίαιος κόσμος (π.χ.: Αφγανιστάν/ΝΑΤΟ-Ταλιμπάν, Αφρική/πείνα, Μέση Ανατολή/πόλεμος, Κολομβία/καρτέλ, Γαλλία/νεοφιλελευθερισμός, Ελλάδα/χρεοκρατία εκ του νεοφιλελευθερισμού, Πολωνία/περιστολή δικαιωμάτων, ΗΠΑ/ρατσιμός-φυλετισμός-φτώχεια-εξαγωγή κρίσεων). 

– βία καθημερινότητας (π.χ.: στον λόγο/τηλεοπτική βία, κοινωνικών δικτύων βία, δικαστική βία/κατασχέσεις, στην τροχαία συμπεριφορά, στους χώρους των γηπέδων, στη αγορά/τραπεζική, στην διασκέδαση/μπράβοι-ναρκωτικά-αστυνομική διαφθορά κλπ).

Πίσω από κάθε έναν από αυτούς τους τομείς, όπου εφαρμόζεται βία, αντί δημοκρατίας, υπάρχει πάντα μία μικρή ομάδα που οικονομεί εις βάρος της κοινωνίας, που είναι βαθιά διεφθαρμένη γι’ αυτό και διαφθείρει. Όλες αυτές οι μικρές ομάδες είναι δικτυωμένες μεταξύ τους, επικοινωνούν και συντάσσονται για εκείνα που τους συμφέρουν, συνεννοούνται  και συνασπίζονται για τα συμφέροντα τους ταχύτατα. 

Αντιθέτως, οι καταπιεζόμενες στρωματώσεις της κοινωνίας, προς το παρόν, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του κατακερματισμού, της μη συγκρότησης σε αντίστοιχο μέτωπο και δικτύωση για κοινές, πάνδημες δράσεις.

Αυτό το οικοδόμημα βίας ως εργαλείο του παρόντος οικονομικού-πολιτικού συστήματος εξουσίας, είναι αδύνατον να μην παράγει και αναπαράγει την έμφυλη βία, ως βασική, διαχρονική, μεγάλη υποκατηγορία εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και τρόπου άσκησης της εξουσίας με σκοπό τα κέρδη της ολιγαρχίας του πλούτου.
Αν δεν αγωνιστούμε να αλλάξουμε στη δομή του αυτό το σύστημα και όχι μόνο στις εκφάνσεις του, θα είμαστε υποχρεωμένοι/-ες να αντιπαλεύουμε τη θάλασσα με τις χούφτες μας.

01.09.21